Dzień dobry wieczór się z Państwem. Witam was na siódmej gali wręczenia Złotych Ekranów, tym razem edysyzn Anno Domini 2015 roku produkcyjnego. Nagrody i wyróżnienia inne niż wszystkie, bo łamiące wszelkie konwenanse oraz wykraczające poza ogólnie przyjęte trendy, sens i logikę. Nagrody, które nie aspirują do bycia czymś ważnym, ani tym bardziej wielkim, ani czymkolwiek innym, po prostu są, moje, subiektywne, prywatne i tak jak ten blog - mało istotne dla ludzkości.
Ci co zaglądają tu regularnie (pozdrawiam tą małą garstkę szaleńców), wiedzą już doskonale, że skupiam się na nieco odmiennych wytycznych, niż wszyscy inni wokół. Pozostałym, czyli nowym, sprowadzonych tu przez mości przypadek (również pozdrawiam tą małą garstkę szaleńców) naświetlę pokrótce w czym rzecz. Otóż, nie podsumowuję, przynajmniej niedosłownie roku aktualnie zdającego swoje klucze, zwłaszcza tego, który rozrabiał w polskim kinie, bo to w mojej pokrętnej, dość zawoalowanej logice jest nieuczciwe, a nawet trochę bez sensu. Dla mnie najważniejszym kryterium jest rok produkcji filmu, a konkretnie - data premiery światowej - to według niej będziemy klasyfikować filmy za lat pięć, dziesięć, a nie według daty polskiej premiery kinowej, która często ma w dupie konwenanse i spragnionego nowości polskiego widza. A dlaczego skupiam się na roku produkcyjnym 2015 zamiast 2016? Na to też mam bardzo prostą odpowiedź. Bo filmy mające swoją światową premierę w roku 2016 w wielu przypadkach jeszcze nie dotarły nad Wisłę, a swoją polską premierę będą mieć w roku przyszłym, dlatego skupię się na nich za rok, o tej samej porze. Poślizg w pełni kontrolowany.
Skoro wszystko już jasne, zapraszam was do baru po darmowe drinki, gdzie roznegliżowane hostessy z energicznie kołyszącymi się biustami będą zawadiacko się do was uśmiechać, puszczać oczko i nalewać do szkła wszystko czego tylko wasza dusza zapragnie. Ja stawiam. Zdejmijcie krawaty, a suknie wieczorowe z cekinami zamieńcie na zadziorne małe czarne. Miejsca na obłędnie wygodnych sofach i miękkich leżankach jest wystarczająco dużo dla nas wszystkich. Zrelaksujcie się, napijcie i bawcie się dobrze, a po gali zapraszam na afterek o którym będą pisali na Pudelku i w Fakcie.
Generalnie rok produkcyjny 2015 był bardzo średni, oceniłbym go na cztery cycki z minusem. Na palcach jednej ręki mogę wymienić filmy wielkie i ważne, które miały odwagę zamachnąć się i uderzyć mnie nieco mocniej w czerep. Do ostatecznej selekcji zakwalifikowało się 84 filmów z całego świata, z czego wybrałem najlepszą w mojej opinii dwudziestkę. Wśród nich swoją polską premierę kinową w roku 2016 miało 11 tytułów, w roku 2015 - 7, a 2 z nich nie doczekało się jej w ogóle. Na 20 filmów tylko 5 zasłużyło na mocne piątki, ani jeden tytuł nie otrzymał ode mnie maksymalnej oceny sześciu cycków, co na swój sposób mnie trochę smuci, ale też nie warto się nad tym faktem dłużej rozwodzić. Kino nie znosi próżni, nie ma też miejsca na nudę, zawsze jest co oglądać, a po złych filmach przychodzą dobre. Ok, to jazda z tematem, bo drinki stygną.
Miejsce 20
Fusi - reż. Dagur Kári, ISL, DEN
Dystrybucja: Against Gravity
Moja ocena: 4
Dlaczego: Typowy skandynawski czarny humor, który spotyka się z francuską Amelią i trudno definiowalnym magicznym realizmem. Słodko-gorzka opowieść o braku akceptacji, samotności, rutynie i monotonii dnia codziennego ukazanej z punktu widzenia czterdziestoletniego maminsynka i życiowej niedorajdy. Trochę śmiechu, trochę smutku i zadumy. Dagur Kari kazał nam czekać aż sześć lat na swój kolejny film i cóż, zdecydowanie warto było czekać.
Miejsce 19
Er ist wieder da - reż. David Wnendt, GER
Dystrybucja: Brak
Moja ocena: 4
Dlaczego: Zabawna i pouczająca satyra na współczesne Niemcy i Europę. Przebiegła, inteligentna, acz niestety z błędnie rozrysowaną puentą i linią morału, ale nie szkodzi. Adolf Hitler wyglądający zupełnie jak Adolf Hitler włóczy się po współczesnym Berlinie i poznaje obyczaje oraz zastaną rzeczywistość z punktu widzenia roku 1945, dzięki czemu natrafiamy na liczne absurdy świata współczesnego, te ukazane nieco z przymrużeniem oka, jak i te brane zupełnie na poważnie. Pouczające, zabawne i z dystansem.
Miejsce 18
High-Rise - reż. Ben Wheatley, GBR
Dystrybucja: M2 Films
Moja ocena: 4
Dlaczego: Dość śmiałe i dosłowne zobrazowanie okrutnej i dystopijnej wizji świata, w której człowiek człowiekowi człowiekiem, a zombie zombie zombie. Interesujące studium przemiany reprezentanta klasy wyższej, wysoko sytuowanej na szczeblach ekonomicznej egzystencji w zdegenerowane zwierzę pozbawione zasad moralnych i etycznych. Ciekawe doświadczenie i całkiem przyjemna audiowizualna wędrówka z kamerą wśród zwierząt. Dziś doceniam bardziej niż za pierwszym razem.
Miejsce 17
Ardeny - reż. Robin Pront, BEL
Dystrybucja: M2 Films
Moja ocena: 4
Dlaczego: Sam nie wiem dlaczego. Być może z powodu panującego tu klimatu. Mrocznego, zimnego, gęstego i intrygującego. Bardzo chropowaty thriller z wyrazistymi postaciami, ciekawą historią i niebanalnym scenariuszem. Żywy konflikt pomiędzy braćmi, rywalizacja o jedną kobietę i mocno zalesiony łańcuch górski Ardeny jako tło dla erupcji wulkanu pełnego głęboko skrywanych krzywd, lęków i emocji. Może i nie jest to perfekcyjne kino, ale z pewnością budzi szacunek.
Miejsce 16
En man som heter Ove - reż. Hannes Holm, SWE
Dystrybucja: Brak
Moja ocena: 4
Dlaczego: Kolejny skandynawski rodzynek w zestawieniu. I cóż, że ze Szwecji? Bardzo barwne skonfrontowanie jednostki aspołecznej, wewnętrznie skonfliktowanej z otaczającym go światem i wygodnie lokowanej w swoim niedzisiejszym już zaścianku. Czyli bardzo bliska mi postawa życiowa nastawiona do świata kalibrem Magnum. Film można ochrzcić mianem szwedzkiego Gran Torino, może i jest to lekkie nadużycie i przerysowanie, ale uj z tym, fajnie się to ogląda.
Miejsce 15
Demon - reż. Marcin Wrona, POL
Dystrybucja: Kino Świat
Moja ocena: 4
Dlaczego: Jedyny polski film, który załapał się do czołowej dwudziestki. Dawno już przetrawiony i osądzony przez wszystkich. Klasyfikuję go tak wysoko bynajmniej nie z powodu tragicznej śmierci jego reżysera, lecz z pobudek czysto kinematograficznych. Klimat odwzorowany w tej stosunkowo prostej opowieści spłodzony z odmętów szaleństwa, strachu oraz weselnej, swojskiej zabawy uderzył mnie na tyle mocno, że dobry rok po obejrzeniu nadal odczuwam na łbie guza.
Miejsce 14
Idol - reż. Dan Fogelman, USA
Dystrybucja: Monolith Films
Moja ocena: 4
Dlaczego: Bo to najlepszy Al Pacino od lat. Charyzmatyczna, barwna i wyrazista rola na jaką zasługuje i do jakiej zdążył nas już przyzwyczaić. Pomimo tego, że opowieść jest dość lekka i powabna, przerysowana z wielu dostępnych w każdym sklepie ze scenariuszami kalek, to i tak nic nie szkodzi. Al Pacino jest w tym filmie najważniejszy. Odgrywa rolę wypalonego wielką sławą artysty z tak wielkim przekonaniem i pasją, jakby grał samego siebie. Uwielbiam takie postacie w kinie. Wielki ukłon od Wujka Ekrana
Miejsce 13
Wiek Adaline - reż. Lee Toland Krieger, CAN, USA
Dystrybucja: Monolith Films
Moja ocena: 4
Dlaczego: Nie jestem fanem ckliwych melodramatycznych opowiastek szczypiących w serducho, ale cholera jasna, sam nie wiem, może to przez postępującą już starość, ale po cichu i gdy nikt nie patrzy lubię się czasem wzruszyć (tylko nie mówcie nikomu). Film uwiódł mnie z dwóch powodów. Pierwszy nazywa się Blake Lively - moja nowa i nadal aktualna miłość, głównie o zabarwieniu erotycznym. A drugi, to po prostu fajnie opowiedziana bajeczka z elementami fantasy, romansu i Sci-Fi. To naprawdę się udało.
Miejsce 12
Spotlight - reż. Tom McCarthy, USA
Dystrybucja: United International Pictures
Moja ocena: 4
Dlaczego: Długo z nim walczyłem, nie chciałem oglądać. Bałem się zero-jedynkowej narracji i mocnego antykościelnego wydźwięku ku chwale lewicowych autorytetów i ateistów. A tu zaskoczenie. Film rzecz jasna oparty na smutnych faktach, ale bardzo dobrze wyważony, wcale nie nachalny w swym antyklerykalizmie, całkiem bystry i trzymający w szachu napięcia. Zło nazwane zostało po imieniu, ale człowiecza moralność została brawurowo obroniona.
Miejsce 11
W objęciach węża - reż. Ciro Guerra, ARG, VEN, COL
Polska premiera: 13.11.2015Dystrybucja: Against Gravity
Moja ocena: 4
Dlaczego: Obejrzałem go dwa razy. Za pierwszym razem nie byłem w formie i wystarczająco skupiony na obrazie, przez co finalny werdykt był dla mnie dość frapujący. Dałem więc tej czarno-białej, bardzo lirycznej opowieści drugą szansę. I bingo. Tym razem odbiór był fantastyczny. Zakochałem się w tej nieśpiesznej narracji oderwanej od cywilizacyjnego pędu ku zagładzie. Wspaniała i uduchowiona opowieść o poszukiwaniu idealnego wyważenia między dwiema prędkościami tego świata - życiem i śmiercią.
Miejsce 10
Ex Machina - reż. Alex Garland, GBR
Dystrybucja: United International Pictures
Moja ocena: 4
Dlaczego: Bo film jest wyposażony we wszystkie składowe składające się na idealny w mojej ocenie inteligentny Science-Fiction. Bez skupiania się na zielonych płachtach, spektakularnych efektach specjalnych i komputerowych trickach. W Ex Machinie liczą się konflikt pomiędzy człowieczą moralnością i wyrachowaną technologią oraz boska Alicia Vikander. A jakby tego jeszcze było mało, autor posypał całość lukrem z domieszką poezji. Właśnie tego oczekuję od mądrego kina Sci-Fi obdartego z wysokobudżetowej płycizny intelektualnej.
Miejsce 9
Mon roi - reż. Maiwenn, FRA
Dystrybucja: Best Film
Moja ocena: 4
Dystrybucja: Koniec świata. Kolejny melodramat w zestawieniu, to chyba jednak starość. Mon roi, niestety błędnie przetłumaczone na język swojski to w teorii kobieca opowieść o kobiecie, której jakiś chuj wstrzykuje truciznę "Love". Intrygujące studium związku kobiety z mężczyzną, dwóch obcych światów i punktów widzenia, przedstawione w sposób szczery i brutalny. Od euforii i motylków w brzuchu po klasyczne zmęczenie materiału i nienawiść. Prawdziwe życie, prawdziwe emocje, miłość to dziwka.
Miejsce 8
Pokój - reż. Lenny Abrahamson, IRL, CAN
Dystrybucja: Monolith Films
Moja ocena: 4
Dlaczego: Rok temu wbrew całemu zauroczonego nim światu uznałem go za film jedynie poprawny. Nie spodziewałem się wtedy, że w rocznym podsumowaniu będzie się plasował aż tak wysoko. To z jednej strony świadczy o słabości rywali w stawce, ale też, między Bogiem a prawdą, Pokój na tą lokatę zasłużył. Namieszał w kinach i na festiwalach całego świata. Jest autentyczny, minimalistyczny i mocno absorbujący, skupia się na niezwykłej relacji pomiędzy katem i ofiarą oraz owocem ich toksycznej więzi. Requiem dla wolności.
Miejsce 7
Lobster - reż. Yorgos Lanthimos, GRA, FRA, GBR
Dystrybucja: United International Pictures
Moja ocena: 4
Dlaczego: Kolejna produkcja, której z początku nie doceniłem. Szanuję filmową wrażliwość i dziwactwa Lanthimosa, zwłaszcza w jego lokalnym, greckim wydaniu, lecz po międzynarodowym debiucie naszpikowanym znanymi nazwiskami oraz światowym budżetem oczekiwałem petardy. Jednak po seansie czułem niedosyt, ale z perspektywy czasu ta utopijna wizja o przeraźliwym lęku przez samotnością, jej surrealistyczny wydźwięk i jakość przekazu robią wystarczająco dużo szumu, by to polubić.
Miejsce 6
Nienawistna ósemka - reż. Quentin Tarantino, USA
Dystrybucja: Forum Film Poland
Moja ocena: 4
Dlaczego: Może i najsłabszy Tarantino od lat, może i lekko rozczarowujący, ponownie lokowany na Dzikim Zachodzie wśród swoich sprawdzonych w bojach aktorów, a jednak mimo wszystko nadal mamy do czynienia ze wspaniałym i bardzo charakterystycznym dla Tarantino kinem. Tym razem nieco teatralny styl i formuła dodała temu kapitalnie przegadanemu filmowi szyku i elegancji udowadniając przy tym, że nie samą krwią i przemocą Tarantino żyje. Kolejny raz widz został wystrychnięty na dudka. Szanuję.
Miejsce 5
Big Short - reż. Adam McKay, USA
Dystrybucja: United International Pictures
Moja ocena: 5
Dlaczego: Piąte miejsce? Ze dwa dni się nad tym zastanawiałem i pytałem sam siebie jak to w ogóle możliwe? Ale liczby mówią same za siebie. To była moja pierwsza piątka w roku. Jedna z w sumie pięciu. Być może nieco na wyrost, a może niekoniecznie. Big Short to szczera opowieść o narodzinach finansowego kryzysu na świecie. Brutalna dla korporacji i banków, ośmieszająca ich finansowe eldorado, którym zarządzają banksterzy od Wall Street po Frankfurt. Odważnie i szczerze. Nie sposób tego nie szanować.
Miejsce 4
Gwiezdne Wojny: Przebudzenie Mocy - reż. J.J. Abrams, USA
Dystrybucja: Walt Disney Studios Motion Pictures
Moja ocena: 5
Dlaczego: O tak wysokiej lokacie zdecydowały moje stetryczałe już sentymenty. Przebudzenie Mocy to puszczenie oczka do pierwszych i najstarszych fanów GW z lat 70 i 80, do których i ja się zaliczam. Nie oceniałem tego filmu ze względów stricte warsztatowych. On miał za zadanie cofnąć mnie do lat dzieciństwa, gdy po raz pierwszy zetknąłem się z Hanem Solo, Księżniczką Leią (spoczywaj w pokoju), Chewbaccą i Skywalkerem. Wyszedłem z kina z wypiekami na twarzy, tak jak 30 lat temu. Dziękuję.
Miejsce 3
Zupełnie Nowy Testament - reż. Jaco Van Dormael, BEL, FRA
Dystrybucja: Gutek Film
Moja ocena: 5
Dlaczego: Ciągle zastanawiam się dlaczego film ten ma tak niskie oceny i czemu wszyscy dziwnie się na mnie patrzą, kiedy z dumą wynoszę go na ołtarze. I sam już nie wiem, czy to ze mną jest coś nie tak, czy z wami wszystkimi. Ale może w tym właśnie tkwi potęga kina - jest nieobliczalne i do każdego z nas trafia w inny sposób. Opowieść oparta na surrealistycznej nutce z domieszką skandynawsko-brytyjskiego humoru. Nomen omen boskie połączenie z wieloma mądrościami zawartymi miedzy wierszami o ludziach zagubionych w świecie wartości i zasad.
Miejsce 2
Zjawa - reż. Alejandro González Iñárritu, USA
Dystrybucja: Imperial - Cinepix
Moja ocena: 5
Dlaczego: Już w styczniu wiedziałem, że będzie bić się o króla w rocznym podsumowaniu i także w styczniu wiedziałem już nawet z kim. Z jednej strony odważne, z drugiej smutne, że przez kolejne 11 miesięcy niewielu śmiałków potrafiło rzucić mu rękawicą w twarz. Ale też powiedzmy sobie szczerze, Inarritu zawiesił poprzeczkę bardzo wysoko. Obłędne zdjęcia, scenografia i praca kamer - techniczny majstersztyk. Fantastyczne odwzorowanie okrutnej natury i ludzkiej determinacji w walce o przetrwanie w nieludzkich warunkach.
Miejsce 1
Młodość - reż. Paolo Sorrentino, ITA, GBR, FRA
Dystrybucja: Gutek Film
Moja ocena: 5
Dlaczego: Czy kogoś to w ogóle dziwi? Młodość to dla mnie kwintesencja kina jakie uwielbiam i za którym jak wariat ciągle się uganiam. Tajemnicze, magiczne, absorbujące intelektualnie i błyskotliwie przegadane. To w ogóle był rok Sorrentino, do którego mam słabość tak wielką, jak do dwóch obłych krągłości Salmy Hayek. Końcówka roku to także moja prywatna fascynacja jego autorskim serialem - Młodym Papieżem, który w tej konkurencji także nie miał sobie równych. Wielki reżyser, wizjoner, współczesny malarz i poeta kina.
That's all Folks. Więcej nagród nie przewiduję, wszak reszta budżetu poszła na dziewczynki i inne używki. Wiem, że moja aktywność na blogu już drugi rok z rzędu jest czysto iluzoryczna i tak jak nasze składki na emeryturę - ledwo namacalna. Nie mogę wam obiecać, że w nowym roku będzie lepiej, bo nie lubię kłamać i zapewne nie będzie, ale jeśli komuś jest mnie ciągle mało, to zawsze może zajrzeć na dzieło życia Zuckerberga, gdzie na co dzień i zupełnie za darmo robię z siebie idiotę.
Do siego roku, może w tym już nikt znany nie umrze.
Wujek Ekran.
1 Mucize
OdpowiedzUsuń2 Palmy w sniegu
3 Masaan
4 The Walk: Siegajac chmur
5 Rahasya
6 Beasts of No Nation
7 Where to Invade Next
8 Kingsman: Tajne służby
9 Dum Laga Ke Haisha
10 Trumbo
11 Victoria
12 Colonia
13 Angrej
14 Zjawa
15 Manjhi: The Mountain Man
16 Drishyam
17 Piku
18 Brooklyn
19 Sicario
20 Bahubali: poczatek