Dla mnie, urodzonego Warszawiaka w życiu miasta najważniejsze są trzy wydarzenia w roku. Kolejna rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego, początek sezonu ligowego w piłce skopanej (należę do masochistów i to dyplomowanych) oraz... Warszawski Festiwal Filmowy.
Pewnie już wszyscy zauważyli, acz pewny tego do końca nie jestem, że właśnie rozpoczął się kalendarzowy październik. Jak co roku przyprowadził on ze sobą depresję zakaźną, szok i przerażenie, a także zimno i ciemność o 18, ale mimo to lubię ten miesiąc właśnie ze względu na WFF. Dostarcza mi on, jak i tysiącom rdzennym oraz farbowanym Warszawiakom dziesięć dni błogiej i permanentnej kinowej radości, w której liczy się tylko jedno, przepraszam, dwa, dwie... jakkolwiek: Zdążyć na seans, usiąść na sali gdzieś blisko środka ekranu i jeszcze najlepiej koło ładnej pani (jednak trzy). Jest to moja festiwalowa dewiza już od 8 lat, czyli od kiedy obudziłem się pewnego ranka zlany potem i stwierdziłem jeszcze leżąc, że właściwie to skoro jaram się tymi filmami nieco bardziej od przeciętnego i statystycznego kinofila, to dlaczego debilu patentowany nie wskoczysz na wyższy level wtajemniczenia i nie pobaraszkujesz z ambitnymi filmami, których w normalnym kinie przecież nie uświadczysz, a masz je tuż obok i to na wyciągnięcie ręki? Odpowiedź była nagła i twierdząca. Tak, faktycznie, jestem debilem. Poszedłem więc na pierwszy w mym życiu festiwal kiedy to działał jeszcze Relax oraz festiwalowała Luna i tak już tkwię w tym kaprysie po szyję i po dzień dzisiejszy.
WFF to moje okno na filmowy świat, właściwie jedyne tak szeroko rozwarte w ciągu roku, bo leń ze mnie permanentny i nie chce mi się dupy ruszyć gdzieś dalej, na inne festiwale w kraju, że o zagranicy nawet nie pomnę. Turystą kinematograficznym nie jestem, łowcą sensacji i autografów tym bardziej, wystarcza mi te kilkanaście tytułów z pośród dwustu starannie wyselekcjonowanych z całego światowego wachlarza. Stefan Laudyn - szef wszystkich szefów, osiągnął ze swoim (naszym) festiwalem stan kompletny. Tak właśnie. Gdybym musiał wymyślić choć jedną i tylko jedną rzecz jakiej mi w nim brakuje, lub co można byłoby zmienić, poprawić, to musiałbym się długo z tym trudzić, by ostatecznie wciągnąć na maszt białą flagę. Owszem, wolałbym bezduszne Multikino w Złotych Tarasach zamienić na jakieś klasyczne, kultowe na mapie Warszawy kino, by wykreślić ze scenariusza obowiązkowe przedzieranie się przez gąszcz galerianek w celu dostania się na szczyt szczytów tej kiczowatej i futurystycznej kopuły kryjącej sale kinowe, ale cóż, ze względów logistycznych, organizacyjnych i ekonomicznych, WFF musi pozostać lojalny Złotym Tarasom, a ja wraz z nim.
W Warszawie nie ma za to czerwonych dywanów, milionów fleszy i nieznośnego przepychu jakim rządzi się Cannes, LA, czy Wenecja. Aktorzy, producenci i reżyserzy przyjeżdżają do nas, a jakże, ale często zamiast w szykownych wieczorowych uniformach, spotkać i pogadać z nimi można w jeansach i wyciągniętych koszulach gdzieś w korytarzu za rogiem. Weekendowy luźny casual udziela się wszystkim, od gości po gospodarzy, właśnie za ten swobodny klimat WFF lubię najbardziej. Festiwal ten jest jakby bardziej dla ludzi, a nie w formie śmietanki na torcie dla szeroko rozumianego przemysłu filmowego. A jak dodamy do tego jeszcze niszowy i zjawiskowy repertuar, filmy nagradzane w ciągu roku na wielu znaczących festiwalach, lub po prostu światowe i europejskie premiery oraz fakt, że blisko 90% wyświetlanych w ciągu 10 dni filmów nigdy nie trafi na ekrany polskich kin i na listy płac dystrybutorów, to wykrystalizuje się obraz imprezy kompletnej. Po co więc mam jeździć gdzie indziej, jak pod nosem mam taki skarb?
Za 9 dni rozpoczyna się więc wspaniała zabawa. Zachęcam do udziału w niej wszystkich stołecznych wraz z przyległościami, którzy jakimś sobie tylko znanym sposobem nie doświadczyli jeszcze festiwalowych wrażeń. Bilety są tu tańsze niż na komercyjne weekendowe spędy w multipleksach, bo po 12 i 18zł, a i klasa filmów często o wiele wyższa i ciekawsza. Sale pękają w szwach, siadasz gdzie chcesz, oglądasz co chcesz, od krótkiego metrażu, przez dokument po fabułę i animację, a i pogadać możesz po filmie z reżyserem i powiedzieć mu wprost, że fajnie, że jest. Oddając swoją notę za dopiero co obejrzany film stajesz się także częścią widowiska, a twój głos jest cenniejszy niż ten oddany, tudzież zmarnowany w wyborach parlamentarnych.
W tym roku może nie pobiję rekordu sprzed dwóch lat, gdzie obejrzałem coś pod 20 filmów, ale mam nadzieję, że mocne 13 tytułów na które postawiłem swe karty dostarczy mi pełnię satysfakcji. Więcej się niestety nie dało, na przeszkodzie stanęła praca, finanse i inne obowiązki, których przeskoczyć po prostu się nie da. Nie było więc łatwo wybrać spośród około 30 filmów z kategorii absolutnych most view. Ale też, nigdy się nie da zrobić tego do końca. Postaram się też rzecz jasna naskrobać słów parę o każdym z nich i to pomimo mojego arcy ślimaczego zbierania się do stukania w te czarne jak warszawskie niebo klawisze. Tak na marginesie, jakby ktoś znał jakiś sensowny motywator, tak, żeby mnie sensownie zmotywował do regularnego pisania, to przyjmę go lub ją z rozkoszą. Jednak najlepiej by było, jakby ten motywator posiadał dwie nagie piersi.
Także tego. Do usłyszenia, oddaję głos do studia.
Więcej szczegółów, informacji o biletach, repertuar, opisy filmów oraz kto z kim i za ile, na stronach festiwalu: http://www.wff.pl/
